i-K en het Samenwonen: Sportschoen en de Buurman

“Hey Adidas, bel bij mij aan! Zo… Bel bij mij aan!”

Mijn interesse was gewekt.
Allereerst ben ik blijkbaar in het bezit van een buurman vernoemd naar een sportschoenen merk en ten tweede heeft deze buurman ook een buurman die hem er op attendeert dat hij aan moet bellen als hij binnen wil komen.
Ik morrelde nog even wat langer aan mijn fietsslot om deze conversatie af te luisteren.
Jammer genoeg was de strekking van het gesprek blijkbaar voor beide partijen duidelijk, want na een keer of dertig de zin: “Bel bij mij aan zo!” door steeds dezelfde buurman, soms aangemoedigd door de sportschoen die “uhu””Ja!” of het ronduit onbeleefde: “Hm” zei, was het gesprek over. Wellicht was de afstand tussen de twee mannen simpelweg te groot geworden om het gesprek nog van diepgang te voorzien. Want al voordat er van een gesprek sprake was hadden zij beide besloten een andere kant van de straat uit te lopen.

i-K en het Samenwonen: Servies

Wij hadden geen samenwoon-waardig servies. Lief’s borden zijn al dertig jaar oud (vermoed ik) en die van mij zijn gemaakt van onbreekbaar plastic, de samenhang is ver te zoeken.

Dus moest een nieuw servies worden aangeschaft.

Nu heeft Lief een vervelende eigenschap waar het huisraad betreft, dat wat hij mooi vindt valt altijd buiten het besteedbare budget. Voor zijn verjaardag heb ik al eens gezocht naar door hem geliefde borden, deze bleken dertig euro per stuk te zijn. Wij houden er van om anderen te eten te vragen, dus acht borden in deze prijsklasse werd toch iets al te gortig.

Gelukkig kwam Lief deze week iets tegen dat zijn hele gezicht deed glimmen. “An, kom kijken, dit wil ik hebben! Wat vind jij?”

Ik moest even drie keer knipperen en vijf keer diep ademhalen toen ik het betreffende servies zag.

i-K en het Samenwonen: Besparen

Lief heeft zijn leven ingericht op groen, biologisch en bewust. Ik ook, dacht ik. Ik ben echter nog al vergeetachtig, dus hebben wij ruzie.
Ik ging namelijk naar mijn werk en vergat de kachel lager te zetten. Lief was hier niet van gecharmeerd en wil mij dit dan duidelijk maken door mij vermanend toe te spreken. Ik ben daar niet van gediend, ik ben geen drie! Maar, ik moest toegeven dat ik voortaan beter op zou kunnen letten.
Nu heeft het huis ook af en toe frisse lucht nodig, dus soms zet ik de ramen op een kiertje als ik weg ga. Omdat ik weet dat de verwarming als ik hem aan zet dan staat te branden als een malle had ik deze dus op de nacht-stand (15 graden) gezet en was weg gegaan. In de veronderstelling dat Lief het vast prettig zou vinden om in een fris huis thuis te komen.
Lief’s gezicht stond bij thuiskomst echter op onweer.

i-K en het Samenwonen: Verhuizen!

Mijn fietsmand en ik waren al maanden dikke vrienden. Hij voorzag mij in genoeg ruimte op mijn enige vervoersmiddel om mijn dagen te vullen volgens mijn te drukke heen-en-weer-schema. Pendelen tussen huis, werk, huis van lief, etentje bij vrienden en het café, overal waar ik ging, ging hij ook.
Vandaag zijn fietsmand en ik gescheiden. Niet voor altijd, want soms zal hij mij nog wel van dienst zijn, maar dagelijks zal ik hem niet meer hoeven gebruiken.
Lief kwam namelijk met het voorstel om te gaan samenwonen.
In gedachte was dit altijd een zeer romantisch kaarsverlicht moment geweest of een desperate uitroep van Lief die echt niet zonder mij kon. In het echte leven is Lief echter zeer pragmatisch ingesteld en was het geen vraag maar meer een tip ingeleid met de woorden ‘zou het niet makkelijker zijn als…’ ingegeven door de voorgenomen verhoging van mijn huur en waarschijnlijk onze beider drukke agenda’s.
Mijn reactie was ook geen uitbarsting in tranen en Lief zoenend om de hals vallen.

i-K en de 30- ers

Het was een shock…

Na een avond TV kijken was ik ineens een boel complexen rijker.
De avond ‘zoooo 30’ door de AVRO is de grondlegger van deze complexen.
Het stond niet op mijn programma om deze show te gaan kijken, maar al zappend kwam ik er langs en zoals dat dan gaat bleef ik hangen.
Een beetje pesterig SMS’ste ik mijn vriend: “Sow, een hele avond TV voor jou!” Tsja, een leeftijdsverschil waarbij net het eerste cijfer van de samenstelling verschilt is altijd grond voor een grapje.
Shock 1 was het antwoord op dit SMS’je: “30-ers zijn tussen de 25 en 35, dus dat zijn wij allebei!”
WAT?!?! Al mijn (al dan niet gespeelde) jeugdigheid werd meteen met de grond gelijk gemaakt. Tot deze tijd had ik mijn niet weten altijd nog kunnen verschuilen achter ik ben nog in de twintig, dus nog een heel leven te gaan.
Kijkend naar het programma bleek mijn niet weten mij nu net een dertiger te maken.
‘We’ wikken en wegen over alles en weten niets zeker.
Omdat ik halverwege het programma binnen was gevallen wilde ik toch nog wel even de afgenomen test doen, dus snel het internet op en de vragen beantwoord.

i-K en de Dirigent

Vandaag zag ik hem in de metro.

Hij stond alleen tussen de bankjes met zijn iets te grote zwarte jas en flap-over tas.
De dirigent.
Met minimale bewegingen dirigeerde hij de wereld in de metro. Zijn duim en wijsvinger maakten een perfecte O en zijn handen leken door de lucht te zweven op de maat van een onhoorbare muziek.
Hij dirigeerde de dikke meneer die een beetje stonk pardoes naar buiten toen de metro stopte op het drukke overstap perron.
Het kostte hem even moeite het invoegende mens-orkest onder controle te krijgen. De bewegingen zwollen aan alsof ook het onhoorbare geluid bombastisch aanwezig was.
Maar uiteindelijk was zelfs de hippe jongen die zichzelf erg stoer vond in zijn baggy jeans en net iets te hip en strak gestylde haar, onder controle, terwijl hij de jonge vrouw die twee bankjes verderop zat subtiel probeerde uit te kleden met zijn ogen.
En ook zij viel ten prooi aan de bewegingen van de dirigent. Nerveus plukte zij aan haar haar onder de donkere blikken die in haar bewegingen een aanmoediging zagen.
Ik zat vijf bankjes verder en bekeek het geheel.
Tot op mijn eindstation en ik uitstapte.
De armen hielden stil, de blikken stopten zonder resultaat en het haar bleek eindelijk goed te zitten.
Wie dirigeerde er nu wie?

i-K en de Kinder-logica

Vorige week stond ik op metrostation Beurs. Voor mij stapte een lilliputter (mag je dat tegenwoordig nog zeggen? Zullen we zeggen: een andere kant op dan ikzelf verticaal uitgedaagd persoon) de metro in en ging zitten, ik ging een aantal bankjes verder zitten.
Het volgende metrostation stapte een jongentje en zijn vader in. Vader en zoontje gingen naast mij zitten waardoor ik het volgende gesprek opving:
“ Papa! Papa, ik zag een mini-jongen!”
(gelukkig luisterde de papa, zoals het papa’s betaamt, niet helemaal naar zijn zoontje waardoor de zin enige keren met een stijgend volume moest worden herhaald.)
“Dat mag je niet zeggen.”
(een a-pedagogische opmerking waar zo’n kind natuurlijk de ballen van snapt. “ik mag wel vragen om een mini-mars, draag zelf mini-schoenen (als ik ze vergelijk met die van mijn pa), mijn moeder heeft een mini-rok, maar mini-jongen mag ik niet zeggen? Ga even lekker in de hoogste boom zitten met je sprookjes!”)
“Maar het was echt zo.”
(ik hou van kinderen die zich niet uit het veld laten slaan omdat hun vader nou eenmaal een volwassene is en voet bij stuk blijven houden, vooral de stijgende ergernis van papa’s op dit punt doet mij heimelijk gniffelen.)
Het volgende station stapten de ‘mini-jongen’ en ik uit. Door het raam zag ik in de metro het kind met een triomfantelijk gezicht verwoedde pogingen doen om zijn ‘mini-jongen’ aan te wijzen aan zijn vader.
Ik vroeg mij af of de mini-jongen het gesprek net zo vermakelijk vond als ik.