i-K en het Samenwonen: Sportschoen en de Buurman

“Hey Adidas, bel bij mij aan! Zo… Bel bij mij aan!”

Mijn interesse was gewekt.
Allereerst ben ik blijkbaar in het bezit van een buurman vernoemd naar een sportschoenen merk en ten tweede heeft deze buurman ook een buurman die hem er op attendeert dat hij aan moet bellen als hij binnen wil komen.
Ik morrelde nog even wat langer aan mijn fietsslot om deze conversatie af te luisteren.
Jammer genoeg was de strekking van het gesprek blijkbaar voor beide partijen duidelijk, want na een keer of dertig de zin: “Bel bij mij aan zo!” door steeds dezelfde buurman, soms aangemoedigd door de sportschoen die “uhu””Ja!” of het ronduit onbeleefde: “Hm” zei, was het gesprek over. Wellicht was de afstand tussen de twee mannen simpelweg te groot geworden om het gesprek nog van diepgang te voorzien. Want al voordat er van een gesprek sprake was hadden zij beide besloten een andere kant van de straat uit te lopen.

i-K en het Samenwonen: Servies

Wij hadden geen samenwoon-waardig servies. Lief’s borden zijn al dertig jaar oud (vermoed ik) en die van mij zijn gemaakt van onbreekbaar plastic, de samenhang is ver te zoeken.

Dus moest een nieuw servies worden aangeschaft.

Nu heeft Lief een vervelende eigenschap waar het huisraad betreft, dat wat hij mooi vindt valt altijd buiten het besteedbare budget. Voor zijn verjaardag heb ik al eens gezocht naar door hem geliefde borden, deze bleken dertig euro per stuk te zijn. Wij houden er van om anderen te eten te vragen, dus acht borden in deze prijsklasse werd toch iets al te gortig.

Gelukkig kwam Lief deze week iets tegen dat zijn hele gezicht deed glimmen. “An, kom kijken, dit wil ik hebben! Wat vind jij?”

Ik moest even drie keer knipperen en vijf keer diep ademhalen toen ik het betreffende servies zag.