Je hoort het mensen niet vaak over zichzelf zeggen, maar ik zal het hier dan maar ruiterlijk toegeven: "ik ben een kneus!" Voor de meesten van jullie zal dit niet als een verassing komen. Zeker niet wanneer je de afgelopen week hebt geprobeerd iets met mij af te spreken of mij op een bepaalde tijd op een bepaalde plaats verwachtte, want mijn kneus-zijn heeft mij al een week aan mijn bed-bank gekluisterd.
Wanneer jij mij al langer kent zal mijn kneuzigheid zich waarschijnlijk al meerdere keren aan je geopenbaard hebben. Ik heb de neiging over dingen te struikelen die andere mensen al mijlenver aanzien komen, zoals bijvoorbeeld tafels, paaltjes in de weg en stoelen, maar vooral andere mensen. Ik was in de wolken toen ongeveer tien jaar geleden van die verschrikkelijke oranje vlaggetjes voor op de kleuter-fietsen in zwang kwamen (dit omdat automobilisten dan dat oranje vlaggetje boven andere autoos uit zouden zien steken en op zijn minst verbaasd om zouden willen kijken naar dit fenomeen waardoor zij een ander kind met óók zo'n raar vlaggetje omver zouden rijden en desbetreffend kind makkelijker te lokaliseren was tussen de wrakstukken van het ongeluk). Ik hoopte namelijk dat deze trend zich uit zou breiden tot de lopende, zittende en/of liggende mens. Dit dan weer zodat deze oranje vlaggetjes zich dan in mijn blikveld zouden bevinden op het moment dat ik een potentieel struikel-object zou naderen en ik mijn vaart kon minderen. Jammer genoeg heeft deze trend nooit doorgezet waardoor ik dus nog steeds over mensen struikel. Zielig voor die mensen, zielig voor mij. Want naast ongecontroleerde navigatie heb ik ook de eigenschap nogal snel blauwe plekken te produceren waardoor mijn kneus-zijn moeilijk te verbergen blijft en ik geregeld bezig ben uit te leggen waar die schram in mijn gezicht (scherp bochtje tijdens een dag ijzel), blauwe plek op mijn been (ineens opduikend tafeltje dat daar altijd al stond en ik daar zelf heb neergezet) en litteken op mijn hand (brandwond door een wedstrijdje pannenkoeken-hoog-gooien) nu weer vandaan komen.
Waarom ik ooit in mijn ongeloofelijke genialiteit heb besloten om een kat te nemen is mij dan ook nog steeds niet duidelijk. Het beest heeft in den beginne nogal wat moeten doorstaan en het is een wonder dat hij nog leeft. Gelukkig is het een slimme kat en had hij al snel een afweermechanisme gevonden om levend de dag door te komen. Hij verstopt zich achter objecten waar ik langs loop en springt dan ineens tevoorschijn met zijn voorpoten hoog de lucht in. Hierdoor schrik ik (vaak gaat het gepaard met een on-kat-achtig geluid) zó erg dat ik geheid over een achter mij staand object val en voor de rest van de dag weer gestrekt lig.
Dat dat mechanisme met mensen in mijn omgeving niet helemaal werkt werd mij van de week even pijnlijk duidelijk. Mijn 'nieuwe' huisgenoten besloten mij, na een stomme uitspraak van mij (naast kneuzigheid een van mijn andere fijne eigenschappen en leuke afwissling op een 'goh-ik-ben-nog-nergens-tegenaan-geknald-dag'), even flink te sarren en lokten mij op die manier hun keuken in.
Op zich is deze keuken geen onbekend terrein voor mij. Voor mijn dagelijkse shot caffeïne biedt hun senseo geregeld uitkomst, dus weinig kans op ongevallen, zou je zeggen. Echter niet wanneer één der lieve huisgenoten zijn zinnen heeft gezet op het chocoladekoekje dat ik al in mijn mond had. In mijn poging het laatste choco-koekje dat ik had te beschermen draaide ik mij om en...
voor ik het wist lag ik op de grond met een barstende koppijn.
Herhaaldelijke reconstructie van het voorval heeft mij geleerd dat er in de keuken van de buren een kastje staat dat precies ter hoogte van mijn knieholte komt. Aangezien mijn knie niet op ooghoogte zit kan ik met zekerheid zeggen dat het ding mij nog nooit was opgevallen. Wanneer je hier in een achterwaartse beweging doorheen probeert te lopen heeft de knie de neiging te buigen en met deze beweging het bovenste deel van het lichaam dusdanig te kantelen dat deze (met mijn lengte) over het kastje heen valt en precies genoeg ruimte overlaat tussen het kastje en het keukenblok voor alleen het bovenlichaam. Precies... NIET voor het hoofd, dientengevolge knalt het hoofd bij de nek op de rand van het keukenblad.
Pijnlijke ervaring met een langdurend gevolg. De eerste uren denk je: "Auw!" Vol goede moed smeer je nog wat tijgerbalsem op je been. Deze heeft namelijk zijn kennismaking met het keukenkastje moeten bezuren met ALWEER een blauwe plek. En met een beetje hoofdpijn, maar dat hoort er bij, kruip je je bed in.
De volgende dag echter...
Goed, ik wissel dus al een week lang een uur zitten af met drie uur liggen. Al met al voel ik mij een kneus ten top.
En mijn huisgenoten laten geen kans voorbij gaan om dit er nog even in te wrijven.
Gelukkig is er een letsel-schade-betalings-regeling getroffen met het Huiselijk Commitée van Letsel Schade en zo geniet ik dus, al liggend op de bank, van de aan mij voldane vijf chocolade-repen. Ik zie alweer uren sportschool in het verschiet liggen... aangenomen dat ik de weg daarnaartoe natuurlijk overleef!
