Afgelopen liep ik door het Kruidvat.
Ik ga graag naar het Kruidvat omdat ze er vaak super-aanbiedingen hebben. En je weet maar nooit wanneer je de niet aflatende drang tot het jarenlang naar winterpenen ruiken krijgt. Alwaar de zestien liter verpakkingen shampoo van het Kruidvat dan weer in voorzien voor de schappelijke prijs van dertien euro, nergens goedkoper. Of was dat de slogan van een andere zaak? Ik raak danig in de war van al die prijsbreker-, wij-zijn-de-goedkoopste- en klapper-van-de-maand-schreeuwers. Dat kan toch nooit de bedoeling van reclame zijn?
Ik was dus in het Kruidvat, laten we zeggen om de simpele reden dat dit nu eenmaal de dichtsbijzijnde drogisterij is waarvan ik weet dat zij mijn lievelings-dagcrême verkopen. Het leven is soms zo simpel.
Ik liep mij daar danig te verbazen over wat er allemaal in de aanbieding was. Van sokken naar lipbalsem en van een hark (jaja, de zon schijnt weer, allemaal tot onze ellebogen in het groen) tot het eigen merk badschuim (ik krijg al uitslag als ik er alleen al naar kijk)(zelfde kwaliteit andere prijs, ammehoela!). Gelukkig wist ik vandaag precies wat ik moest hebben en kon ik in één rechte lijn doorstevenen naar de huidverzorgingsproducten. Winkelen met een lijstje, ik houd er absoluut niet van, mijn portemonnee des te meer.
Veel vrouwen zullen zich er in herkennen als ik zeg dat ik het allerliefst maar één merk dagcrême op mijn gezicht smeer. Mijn crêmetjes zijn heilig, probeer ook maar niet ze te 'lenen' (alsof je precies dat ene likje dat je gebruikt (anderen gebruiken ook altijd meer likje dan ikzelf) weer terug in dat potje gaat proppen...) want dan ben ik de rest van de dag uit mijn humeur. En wanneer het potje leeg is, is het dan ook altijd de schuld van de persoon die net die ene keer dat ene likje uit het potje heeft gehaald. Voor die leen-gevallen heb ik ook altijd een extra crêmetje klaar staan, huismerk, dat dan wel. Want lievelings-crêmes vallen altijd net buiten de categorie spontane aankopen (alles van onder de tien euro is een spontane aankoop)(alsof ik vooraf na ga denken over wat ik bij de supermarkt aanschaf!). Vervelend genoeg schijnen de smeersels ook altijd aan het eind van de maand, en dus het eind van het geld, op te zijn. Dan wordt het kiezen tussen: vanavond pizza of morgenochtend smeren?
Mijn favoriete chemische reactie (want, face it, meer is het niet) bevond zich in de Kruidvat-rekken, heel handig, op één der onderste planken. Wanneer je boven de 1 mtr. komt een onmogelijk bereikbare plaats. En ik ben een flink stuk boven die 1 mtr.! In mijn ogen moeten rekken hoger beginnen en tot hoger doorlopen, dat dat laatste voor problemen kan zorgen bij een aantal kortere medemensen kan ik inkomen, dus dit is onderhandelbaar. Dat er echter planken moeten zijn die nog geen 3 centimeter van de vloer beginnen... Alsof er een baby de winkel binnen komt kruipen om een maskertje te kopen. Zolang de nieuw ontworpen pampers niet met een handig portemonnee-verstop-plekje, met rits, geleverd worden vind ik dit stupide, een plan enkel en alleen gericht op het zoveel mogelijk producten op zo min mogelijk oppervlakte uit te stallen. Wanneer pampers trouwens besluit met zo'n soort luier te komen (ik zal er alvast patent op aanvragen) ben ik wel van mening dat er dan ook plek moet zijn voor een mobiele telefoon... ik bedoel... een baby alleen op pad? Zijn ouders moeten hem of haar dan toch minstens kunnen bereiken om te weten op welke baby-ophaal-plek zij het kind op kunnen halen. Suggestie: het ballenbad van de Ikea, altijd een leuke ontmoetingsplek voor kinderen in een luier die het allerliefst de op de onderste plank gevonden maskers in hun mond steken en schuimbekkend het pand weer verlaten. 'Willen de ouders van het kind dat zojuist de nieuwe productie-lijn van L'Oreal, speciaal voor de oudere huid, in haar mond heeft gestopt haar op komen halen op de EHBO van het Dijkzigt?' En dan je kind terug krijgen met de woorden: 'Die paarse kleur om haar neusje zul je maar aan moeten wennen, maar de komende tachtig jaar krijgt ze geen rimpels.' Hiephoi!
Vandaag was mijn grootste struikelblok echter niet rondzwervende baby’s zonder ouders. Nee, het was de infrastructuur van het pand waarin ik mij bevond. In al haar oppermachtige wijsheid had de directie van de Kruidvat waarin ik mij bevond besloten om niet alleen de plank waarop mijn crême zich bevond op een on-volwassen-hoogte te hangen, maar deze plank ook nog eens tegenover een paal die het halve gangpad blokkeerde te situationeren. Goed, je zou zeggen, dan buk je even, pak dat potje en je bent op weg naar de kassa. Lieve mensen, dat dacht ik ook...
Maar gelukkig heeft het leven vaak andere dingen voor mij in petto. De doorgang van het gangpad reduceren tot nihil is overkomelijk. Tenzij...
Je in datzelfde gangpad een kudde op hol geslagen plat-Rotterdams-pratende-wijven loslaat. Iedere Rotterdammer hoef ik niet uit te leggen wat ik hiermee bedoel, voor iedereen die uit de voorafgaande zin mijn probleem nog niet helemaal heeft kunnen concluderen volgt nu de uitleg:
Plat Rotterdams pratende wijven zijn behalve mateloos irritant vanwege hun onvermogen te 'kennen' praten ook dusdanig uitgedijd dat zij de doorgang die ik eerder beschreef zelfs met hun kleine teen zouden kunnen doen verstoppen.
Daar stond ik dus, ik kon de waar die ik wilde hebben bijna ruiken, maar drie vrouwen, een paal en een slechte planken-planner stonden mijn aanschaf danig in de weg. Natuurlijk kun je dan denken: ik kom de volgende keer wel terug. Maar niet ik. Ik laat mij toch zeker niet de Kruidvat uitjagen door een kudde Rotterdamsen? (Altijd degene die er het laatst bij is gekomen de schuld geven) En dus drukte ik mij in de planken voor mij om de vrouwen de ruimte te geven mij te passeren (de bovenste plank staat nog steeds in mijn voorhoofd gegraveerd). Onderwijl proberend met mijn linkerhand nog bij de onderste plank te komen. Uiteraard mislukte dit en moest ik in mijn onhandige pose blijven staan totdat de tanks gepasseerd waren. Opgelucht haalde ik adem, deed een stap naar achteren, focuste mij op mijn sprong naar de crême, toen...
ik in mijn missie, wederom, gestoord werd. Een té fris en té fruitig persoon sprong mij vanachter de eerder beschreven paal tegemoet. Ik begon het vermoeden te krijgen dat deze paal er speciaal voor mijn ongenoegen neer was gezet. Of mevrouw de barbie-pop mij wat vragen mocht stellen. Mijn dag was toch al verziekt, dus waarom niet? In een sneltreinvaart vuurde de dame vragen betreffende het assortiment (uitgebreid, nu ik eens rustig de tijd nam om het te bekijken), de uitstalling (onhandig, maar dat hoef ik nu niet meer uit te leggen) en de nieuwe, door slimme merchandisers bedachte, zéér innovatieve en nog nóóit eerder ergens anders geziene, rode kaartjes met: NIEUW naast de nieuwe producten (ik mag hopen dat ze sowieso geen oude producten in de schappen hebben staan, maar goed.)(écht fantastisch)(u snapt dat inmiddels mijn enige doel was om levend het pand te verlaten en ik was bereid ieder stom bedacht plan de hemel in te prijzen als dat mens maar eens opschoot).
De dankbaarheid van mevrouw-prodent-smile was groot. En zowaar kreeg ik een tasje mee met een door mijzelf uitgekozen product. En binnen een halve minuut veranderde mevrouw "mijn-dag-kan-niet-slechter-dus-jij-kan-er-ook-nog-wel-bij" in mevrouw "de-redder-in-nood" want niet alleen hoefde ik niet meer zelf de meest acrobatische trucs uit te halen om het door mij felbegeerde product te bemachtigen, ik mocht ook zonder te betalen het pand verlaten. Ging er toch nog íets goed! Soms is het leven zo simpel...
