Het was een shock…
Na een avond TV kijken was ik ineens een boel complexen rijker.
De avond ‘zoooo 30’ door de AVRO is de grondlegger van deze complexen.
Het stond niet op mijn programma om deze show te gaan kijken, maar al zappend kwam ik er langs en zoals dat dan gaat bleef ik hangen.
Een beetje pesterig SMS’ste ik mijn vriend: “Sow, een hele avond TV voor jou!” Tsja, een leeftijdsverschil waarbij net het eerste cijfer van de samenstelling verschilt is altijd grond voor een grapje.
Shock 1 was het antwoord op dit SMS’je: “30-ers zijn tussen de 25 en 35, dus dat zijn wij allebei!”
WAT?!?! Al mijn (al dan niet gespeelde) jeugdigheid werd meteen met de grond gelijk gemaakt. Tot deze tijd had ik mijn niet weten altijd nog kunnen verschuilen achter ik ben nog in de twintig, dus nog een heel leven te gaan.
Kijkend naar het programma bleek mijn niet weten mij nu net een dertiger te maken.
‘We’ wikken en wegen over alles en weten niets zeker.
Omdat ik halverwege het programma binnen was gevallen wilde ik toch nog wel even de afgenomen test doen, dus snel het internet op en de vragen beantwoord.
maandag 31 mei 2010
vrijdag 7 mei 2010
i-K en de Dirigent
Vandaag zag ik hem in de metro.
Hij stond alleen tussen de bankjes met zijn iets te grote zwarte jas en flap-over tas.
De dirigent.
Met minimale bewegingen dirigeerde hij de wereld in de metro. Zijn duim en wijsvinger maakten een perfecte O en zijn handen leken door de lucht te zweven op de maat van een onhoorbare muziek.
Hij dirigeerde de dikke meneer die een beetje stonk pardoes naar buiten toen de metro stopte op het drukke overstap perron.
Het kostte hem even moeite het invoegende mens-orkest onder controle te krijgen. De bewegingen zwollen aan alsof ook het onhoorbare geluid bombastisch aanwezig was.
Maar uiteindelijk was zelfs de hippe jongen die zichzelf erg stoer vond in zijn baggy jeans en net iets te hip en strak gestylde haar, onder controle, terwijl hij de jonge vrouw die twee bankjes verderop zat subtiel probeerde uit te kleden met zijn ogen.
En ook zij viel ten prooi aan de bewegingen van de dirigent. Nerveus plukte zij aan haar haar onder de donkere blikken die in haar bewegingen een aanmoediging zagen.
Ik zat vijf bankjes verder en bekeek het geheel.
Tot op mijn eindstation en ik uitstapte.
De armen hielden stil, de blikken stopten zonder resultaat en het haar bleek eindelijk goed te zitten.
Wie dirigeerde er nu wie?
Hij stond alleen tussen de bankjes met zijn iets te grote zwarte jas en flap-over tas.
De dirigent.
Met minimale bewegingen dirigeerde hij de wereld in de metro. Zijn duim en wijsvinger maakten een perfecte O en zijn handen leken door de lucht te zweven op de maat van een onhoorbare muziek.
Hij dirigeerde de dikke meneer die een beetje stonk pardoes naar buiten toen de metro stopte op het drukke overstap perron.
Het kostte hem even moeite het invoegende mens-orkest onder controle te krijgen. De bewegingen zwollen aan alsof ook het onhoorbare geluid bombastisch aanwezig was.
Maar uiteindelijk was zelfs de hippe jongen die zichzelf erg stoer vond in zijn baggy jeans en net iets te hip en strak gestylde haar, onder controle, terwijl hij de jonge vrouw die twee bankjes verderop zat subtiel probeerde uit te kleden met zijn ogen.
En ook zij viel ten prooi aan de bewegingen van de dirigent. Nerveus plukte zij aan haar haar onder de donkere blikken die in haar bewegingen een aanmoediging zagen.
Ik zat vijf bankjes verder en bekeek het geheel.
Tot op mijn eindstation en ik uitstapte.
De armen hielden stil, de blikken stopten zonder resultaat en het haar bleek eindelijk goed te zitten.
Wie dirigeerde er nu wie?
Abonneren op:
Posts (Atom)