i-K en mijn Bouwmarkt-kriebels

Het is weer zomer, of in ieder geval dat wat er voor door moet gaan in ons koude kikkerlandje… Dit betekende dat mijn huisgenoot en ik ons onlangs naar de Praxis haastten. De praxis, de Gamma, de Hornbach, allemaal fantastische winkels in mijn ogen. Allereerst zijn ze zo groot, immens en gigantisch (tenminste die bij mij in de buurt, een ieder die in de buurt van een kleine bouwmarkt woont, je mist iets!) dat de muren en schappen bijna schreeuwen om een potje oud-hollands verstoppertje spelen. Ik hou daar van oud-hollandse spelletjes en gigantische bouwwerken. Jammer genoeg houden de meeste personen met wie ik mij doorgaans in dit soort winkels bevind niet van verstoppertje spelen. Dit komt doordat ik mij meestal met mannen in bouwmarkten begeef. Ikzelf heb twee linkerhanden, dus die mannen zijn er als een voorzorgsmaatregel. Mannen zijn namelijk in een bouwmarkt met een missie. Zij bedenken van te voren wat zij gaan kopen, steven in de winkel direct op het juiste gangpad af, pakken de dingen die zij nodig hebben en benen direct door naar de kassa. Hoe ze dat doen is mij tot op de dag van vandaag een raadsel. Hoe weten ze wat het juiste gangpad is? Al die dozen, schroeven en planken lijken op elkaar. Hoe weten ze wat ze moeten hebben? Weten ze echt zeker dat ze niet nog zo’n leuk uitgestald blikje verf in een niet te combineren kleur nodig hebben? Maar vooral, hoe kunnen ze niet afgeleid raken door al die andere producten die ze passeren? Ikzelf raak in een bouwmarkt tureluurs van alles dat op mij afkomt. Misschien vandaar dat ik de drang heb verstoppertje te spelen. Vanwege de regels is het verstoppertje spelen dan namelijk een duidelijk neergezette en afgebakende activiteit. Is dat er niet dan dwaal ik als een stuurloos schip door die winkel, waardoor de man waarmee ik mij daar bevindt alsnog het idee heeft dat er verstoppertje wordt gespeeld. En dat laatste wordt mij niet altijd in dank afgenomen. Komt bij dat ik tijdens mijn dwaaltochten door deze winkels vaak dingen tegen kom die ik denk nodig te hebben, dit wordt mij door mijn portemonnee niet in dank afgenomen en thuisgekomen blijken de aangeschafte producten vooral erg bruikbaar te zijn als in-de-weg-sta-objecten. Zo ook deze keer. Terwijl ik mijn weg probeerde te vinden tussen het behang, de vijvertjes en kattenbakken (ja, wij bevonden ons, vanwege het in aantocht zijnde mooie weer op de tuin-afdeling van de Praxis), was mijn huisgenoot vastberaden op de graszaden afgestapt (is het je ooit opgevallen dat mannen normaal gesproken niet vooruit te branden zijn maar in een bouwmarkt met de snelheid van een dolle stier op het juiste produkt afstevenen?). Na wat geharrewar over welke zaden wij zouden moeten strooien over het stukje grond dat wij hadden veroverd op het, door de woningstichting in al haar groen-verantwoorde-image, maar oh zo minieme huurders-denkwijze-inzicht geplante, stukje groen dat waarschijnlijk bedoeld was om ons het idee te geven dat wij in de natuur wonen. Waarbij mijn goed onderbouwde argumenten voor een doos met meer zaden in de wind werden geslagen met een: “Dat gras groeit vanzelf wel hoor!” Hopte mijn huisgenoot door naar de kassa. Ikzelf kwam daar natuurlijk wat later aan. Thuis gekomen strooiden wij, volgens de aanwijzingen op de verpakking, de zaden over het stukje grond. Omdat wij graag een grasveld wilden doen verschijnen voordat onze andere huisgenoot terug was van zijn vakantie werden de zaden gevoed met mest en een hele hoop water. Een beetje aanstampen en laat het grasveld maar komen! Hierna trokken wij een biertje open en genoten van de voorpret, want wat allemaal te doen wanneer wij een heus gazon van 1 bij 1mtr. voor onze deur hadden? De mogelijkheden leken eindeloos. Vooral doordat alle bedachte praktijken na elkaar zouden moeten plaatsvinden gezien de afmetingen van ons grasveld-to-be. Inmiddels zijn wij vier weken verder, gras hebben we! Weliswaar her en der verspreidt en de ‘der’ dan nog meer op plekken waar wij helemaal geen gras hebben gezaaid. Het gras is in ieder geval springend van pol naar pol te bereiken. Dus geven wij het gras trouw iedere avond water, hopend op, misschien, wanneer de zon nog eens echt een hele dag schijnt, de mogelijkheid op het gras, in de zon, te ontbijten. Ik heb het eens bekeken, maar ’s morgens hebben wij helemaal geen zon op het tot grasveld gebombardeerde stukje grond. Ik geloof dat ik toch liever stuurloos door een bouwmarkt loop dan mij te conformeren aan de plannen van mannen, die bij thuiskomst toch altijd iets minder goed bedacht en doordacht lijken dan zij doen toeschijnen in de winkel zelf.

i-K en The Survival Of The Fittest

Je hoort het mensen niet vaak over zichzelf zeggen, maar ik zal het hier dan maar ruiterlijk toegeven: "ik ben een kneus!" Voor de meesten van jullie zal dit niet als een verassing komen. Zeker niet wanneer je de afgelopen week hebt geprobeerd iets met mij af te spreken of mij op een bepaalde tijd op een bepaalde plaats verwachtte, want mijn kneus-zijn heeft mij al een week aan mijn bed-bank gekluisterd.

Wanneer jij mij al langer kent zal mijn kneuzigheid zich waarschijnlijk al meerdere keren aan je geopenbaard hebben. Ik heb de neiging over dingen te struikelen die andere mensen al mijlenver aanzien komen, zoals bijvoorbeeld tafels, paaltjes in de weg en stoelen, maar vooral andere mensen. Ik was in de wolken toen ongeveer tien jaar geleden van die verschrikkelijke oranje vlaggetjes voor op de kleuter-fietsen in zwang kwamen (dit omdat automobilisten dan dat oranje vlaggetje boven andere autoos uit zouden zien steken en op zijn minst verbaasd om zouden willen kijken naar dit fenomeen waardoor zij een ander kind met óók zo'n raar vlaggetje omver zouden rijden en desbetreffend kind makkelijker te lokaliseren was tussen de wrakstukken van het ongeluk). Ik hoopte namelijk dat deze trend zich uit zou breiden tot de lopende, zittende en/of liggende mens. Dit dan weer zodat deze oranje vlaggetjes zich dan in mijn blikveld zouden bevinden op het moment dat ik een potentieel struikel-object zou naderen en ik mijn vaart kon minderen. Jammer genoeg heeft deze trend nooit doorgezet waardoor ik dus nog steeds over mensen struikel. Zielig voor die mensen, zielig voor mij. Want naast ongecontroleerde navigatie heb ik ook de eigenschap nogal snel blauwe plekken te produceren waardoor mijn kneus-zijn moeilijk te verbergen blijft en ik geregeld bezig ben uit te leggen waar die schram in mijn gezicht (scherp bochtje tijdens een dag ijzel), blauwe plek op mijn been (ineens opduikend tafeltje dat daar altijd al stond en ik daar zelf heb neergezet) en litteken op mijn hand (brandwond door een wedstrijdje pannenkoeken-hoog-gooien) nu weer vandaan komen.
Waarom ik ooit in mijn ongeloofelijke genialiteit heb besloten om een kat te nemen is mij dan ook nog steeds niet duidelijk. Het beest heeft in den beginne nogal wat moeten doorstaan en het is een wonder dat hij nog leeft. Gelukkig is het een slimme kat en had hij al snel een afweermechanisme gevonden om levend de dag door te komen. Hij verstopt zich achter objecten waar ik langs loop en springt dan ineens tevoorschijn met zijn voorpoten hoog de lucht in. Hierdoor schrik ik (vaak gaat het gepaard met een on-kat-achtig geluid) zó erg dat ik geheid over een achter mij staand object val en voor de rest van de dag weer gestrekt lig.
Dat dat mechanisme met mensen in mijn omgeving niet helemaal werkt werd mij van de week even pijnlijk duidelijk. Mijn 'nieuwe' huisgenoten besloten mij, na een stomme uitspraak van mij (naast kneuzigheid een van mijn andere fijne eigenschappen en leuke afwissling op een 'goh-ik-ben-nog-nergens-tegenaan-geknald-dag'), even flink te sarren en lokten mij op die manier hun keuken in.
Op zich is deze keuken geen onbekend terrein voor mij. Voor mijn dagelijkse shot caffeïne biedt hun senseo geregeld uitkomst, dus weinig kans op ongevallen, zou je zeggen. Echter niet wanneer één der lieve huisgenoten zijn zinnen heeft gezet op het chocoladekoekje dat ik al in mijn mond had. In mijn poging het laatste choco-koekje dat ik had te beschermen draaide ik mij om en...
voor ik het wist lag ik op de grond met een barstende koppijn.
Herhaaldelijke reconstructie van het voorval heeft mij geleerd dat er in de keuken van de buren een kastje staat dat precies ter hoogte van mijn knieholte komt. Aangezien mijn knie niet op ooghoogte zit kan ik met zekerheid zeggen dat het ding mij nog nooit was opgevallen. Wanneer je hier in een achterwaartse beweging doorheen probeert te lopen heeft de knie de neiging te buigen en met deze beweging het bovenste deel van het lichaam dusdanig te kantelen dat deze (met mijn lengte) over het kastje heen valt en precies genoeg ruimte overlaat tussen het kastje en het keukenblok voor alleen het bovenlichaam. Precies... NIET voor het hoofd, dientengevolge knalt het hoofd bij de nek op de rand van het keukenblad.
Pijnlijke ervaring met een langdurend gevolg. De eerste uren denk je: "Auw!" Vol goede moed smeer je nog wat tijgerbalsem op je been. Deze heeft namelijk zijn kennismaking met het keukenkastje moeten bezuren met ALWEER een blauwe plek. En met een beetje hoofdpijn, maar dat hoort er bij, kruip je je bed in.
De volgende dag echter...
Goed, ik wissel dus al een week lang een uur zitten af met drie uur liggen. Al met al voel ik mij een kneus ten top.
En mijn huisgenoten laten geen kans voorbij gaan om dit er nog even in te wrijven.
Gelukkig is er een letsel-schade-betalings-regeling getroffen met het Huiselijk Commitée van Letsel Schade en zo geniet ik dus, al liggend op de bank, van de aan mij voldane vijf chocolade-repen. Ik zie alweer uren sportschool in het verschiet liggen... aangenomen dat ik de weg daarnaartoe natuurlijk overleef!