i-K en het Samenwonen: Servies

Wij hadden geen samenwoon-waardig servies. Lief’s borden zijn al dertig jaar oud (vermoed ik) en die van mij zijn gemaakt van onbreekbaar plastic, de samenhang is ver te zoeken.

Dus moest een nieuw servies worden aangeschaft.

Nu heeft Lief een vervelende eigenschap waar het huisraad betreft, dat wat hij mooi vindt valt altijd buiten het besteedbare budget. Voor zijn verjaardag heb ik al eens gezocht naar door hem geliefde borden, deze bleken dertig euro per stuk te zijn. Wij houden er van om anderen te eten te vragen, dus acht borden in deze prijsklasse werd toch iets al te gortig.

Gelukkig kwam Lief deze week iets tegen dat zijn hele gezicht deed glimmen. “An, kom kijken, dit wil ik hebben! Wat vind jij?”

Ik moest even drie keer knipperen en vijf keer diep ademhalen toen ik het betreffende servies zag.
Lief had zijn oog laten vallen op een lading borden die in het huis van mijn overleden opa en oma niet hadden misstaan. Bloemetjes en gouden randjes, rechtstreeks uit de jaren ’50 in de schappen gestraald. Waarschijnlijk nog echt waar ook, want wij waren op dat moment in een kringloopwinkel. Ik had natuurlijk kunnen weten dat dit geen goede plek zou zijn om Lief mee naar toe te nemen.

Na nog een blik op het servies en de bedenking dat ik dit mijn vrienden voor zou moeten zetten als zij kwamen eten zei ik resoluut: “NEE!”

Lief’s zon verdween meteen uit zijn gezicht en ik verwachte bijna een snik. Vervolgens ging hij zitten mokken in een stoel in de winkel, terwijl hij mij met praktische voordelen probeerde over te halen. Jammer genoeg voor hem was het enige praktische voordeel de prijs.

De afwijzing van het servies had echter een groot nadeel, een mokkende man, daar is mijn hart niet tegen bestand. Ik wilde die zon weer terug zien in zijn gezicht.

En dus zei ik na een kwartiertje: “Ik kijk er nog wel een keer naar.” En liep terug naar ons toekomstig servies om te zien of ik er aan kon wennen.

Op weg daarheen zag ik echter iets anders, naast het servies stond een schaaltje in dezelfde stijl met een suikerpotje en een melkkannetje er op. Deze maakten het servies zo geweldig fout, maar ook compleet, dat ik enthousiast werd. Dus zei ik tegen Lief: “Pak maar in, maar dat melkkannetje moet er bij!” Lief keek zoals ik een kwartier geleden had gekeken, maar blijkbaar waren de bloemetjes hem erg dierbaar want hij ging akkoord.

Dus hebben wij ons samengesteld servies de deur uitgegooid en een nieuw servies van een ons onbekende oma in onze armen gesloten.

                                                       Dit tot grote hilariteit en afschuw van al onze vrienden.