Mijn fietsmand en ik waren al maanden dikke vrienden. Hij voorzag mij in genoeg ruimte op mijn enige vervoersmiddel om mijn dagen te vullen volgens mijn te drukke heen-en-weer-schema. Pendelen tussen huis, werk, huis van lief, etentje bij vrienden en het café, overal waar ik ging, ging hij ook.
Vandaag zijn fietsmand en ik gescheiden. Niet voor altijd, want soms zal hij mij nog wel van dienst zijn, maar dagelijks zal ik hem niet meer hoeven gebruiken.
Lief kwam namelijk met het voorstel om te gaan samenwonen.
In gedachte was dit altijd een zeer romantisch kaarsverlicht moment geweest of een desperate uitroep van Lief die echt niet zonder mij kon. In het echte leven is Lief echter zeer pragmatisch ingesteld en was het geen vraag maar meer een tip ingeleid met de woorden ‘zou het niet makkelijker zijn als…’ ingegeven door de voorgenomen verhoging van mijn huur en waarschijnlijk onze beider drukke agenda’s.
Mijn reactie was ook geen uitbarsting in tranen en Lief zoenend om de hals vallen.
Het enige dat ik deed was mijn schouders ophalen, mijn kamer eens rondkijken en vragen of er meubelstukken waren waarmee hij echt niet mee door een deur zou kunnen.
Daarna was het onderwerp gesloten en het besluit blijkbaar genomen.
Dus pakte ik, onder de bezielende leiding van mijn moeder, die aangesteld was voor het weggooi-element, mijn hele leven weer in dozen in. Verhuizen is mij niet vreemd.
Toch was het dit keer anders.
Ik hoefde namelijk niet mijn hele leven in te pakken. Een deel van mijn leven zou van nu af aan bij mijn historie horen. Dat deel zou worden overgenomen door ‘het samen leven’. Bij elk ding dat ik inpakte vroeg ik mij af of het nu bij ons of toch meer bij mij hoorde.
Samen hebben wij een aantal keren een stapel dozen verhuist en op die manier nam ik mijn intrek in zijn huis. Alwaar ik mijn plekje moet veroveren omdat het huis door Lief zelf gebouwd is en dus voldoet aan al zijn praktische inzichten.
Inmiddels staan dus alle meubels en dozen bij Lief en zit ik bij Lief op de bank en struikel soms over de woorden ‘zijn huis… uh… ons huis.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten