i-K en het samenwonen... Nieuw dieet

Ik had het besluit genomen, al een paar dagen eerder, thuis. In de vertrouwde omgeving van de woonkamer. En toen had het best een ok-plan geleken.

En tien minuten daarvoor, toen ik de Appie inliep, had ik gedacht: “Laat ik het dan nu maar doen. Ik eet alleen, dus Vriend heeft er geen last van.”
En nu stond ik daar. Al tien minuten. Met een leeg mandje. Starend naar de wand met vleeswaren!
Aangezien ik al zestien jaar vegetarisch ben (afgezien van een paar dronken reepjes shoarma die ik van mijn beste vriendjes pikte na het stappen. Ik zal het hier dan maar toegeven mannen: ‘dat deed ik om jullie te pesten!’ gnagna!), heb ik eigenlijk nog nooit voor mijzelf vlees klaargemaakt. Ik wist eerlijk gezegd in eerste instantie de vleeswaren niet eens te vinden!
Maar vanwege lichamelijke redenen had ik besloten dat ik mijn grote teen uit het land van de vega’s ging steken. Niet te ver natuurlijk. Ik had besloten het eens te proberen en dan uiteraard alleen met biologisch vlees. Volgens de boeken zou vooral rundvlees mij goed doen. Tot zover mijn voorbereiding met betrekking tot mijn vleesetarische uitstapje.
Staand voor de schappen raakte ik het spoor echter helemaal bijster.
 Ik pakte wat verpakkingen, maar de substantie in de bakjes veroorzaakte bij mij een soort elektrische schok waardoor ik mijn eigen beweging niet meer onder controle had en de verpakking zo snel als ik hem gepakt had weer terug legde in het schap. Het huilen stond mij nader dan het lachen. En ik wist dat dat te zien was, want de andere klanten keken mij een beetje meewarig aan. Wellicht ook omdat ik de net geïnstalleerde goed-voor-het-milieu-deur van het schap enigszins blokkeerde. En aangezien ik anderen niet tot last wilde zijn besloot ik het rek te scannen op biologische stempels. Gelukkig waren dat er niet zo veel. Hierna filterde ik het woord rund uit de wirwar van vleesaanduidingen en greep de verpakking waarbij de inhoud het minst leek op vlees, gooide het in mijn mandje en rende weg. Tien meter verderop kwam ik tot stilstand om even uit te hijgen.
Ik durfde mijn mandje niet meer in te kijken.
Maar nu kwam het volgende probleem: ‘wat eet men bij vlees?’ In blinde paniek rende ik door naar dat rek aan het begin van de Appie waar ze van die handige ‘ik weet niet wat ik eten moet’-receptkaartjes hebben staan. Maar geen van de kaartjes bevatte een recept met rundertartaar. Met een schuin oog had ik dat namelijk ontwaard op het etiket, dus ik nam aan dat het schijfje in het bakje rundertartaar was.
Om mijzelf weer wat tot rust te brengen en eens goed na te denken over de volgende stap haalde ik wat vegetarische smeerworst en dacht ondertussen aan de schijf van vijf. ‘Aardappels, vlees, groenten’ schoot het door mijn hoofd.
Dat moest lukken.
Dus met een volle boodschappentas toog ik weer naar huis voor de volgende stap in mijn vlees-avontuur.
Voor de morele support belde ik mijn moeder: “Mam, hoe bereid je vlees?” Je zou denken dat mijn moeder, na zestien jaar dat vega-geneuzel blij zou zijn dat zij haar dochter een lesje in koken kon geven. Maar nee hoor… Ik moest niet zeuren, dat vlees in die pan gooien en de aardappels en groenten koken. Voordat ik uit kon leggen dat vooral het eerste deel van haar uitleg makkelijker gezegd dan gedaan was, had zij al opgehangen.
En daar stond ik dus mij af te vragen of het mogelijk was om het vlees uit de verpakking te krijgen, te bakken en eigenlijk het allerliefst ook op te eten ZONDER dat ik het aan hoefde te raken.
Nadat ik vijf minuten lang de tartaar van verschillende kanten had benaderd, het bakje ondersteboven boven de pan had gehouden, geprobeerd had met twee vorken iets voor elkaar te krijgen en nog even had overwogen er een handdoek bij te pakken, heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt een grote hap lucht genomen, mijn ogen dicht gedaan en het vlees met een slagvaardige handbeweging in de pan gemikt.
Gelukt. Ik stond al klaar voor mijn vreugdedansje, want nu zou alles goed komen, toen ik mij herinnerde dat ik geen flauw benul had hoe lang vlees gebakken dient te worden.
Afijn. Ik at uiteindelijk met mijn ogen dicht een soort zeem met rauwe aardappels en harde boontjes.
Ik vermoed dat er nog wat gebied ontdekt moet worden in vlees-land!