Mijn dokter is een wonder-dokter.
“Mevrouw, u heeft een vitamine B12 tekort.”
Met bovenstaande woorden maakte hij vorige week al mijn hoofdpijntjes, buikpijntjes, ontstekinkjes, puistjes, schimmeltjes, lichtflitsjes, slapeloze nachtjes, haartjes die uitvielen en andere kleine ongemakken
waarmee mijn lichaam mij inmiddels al zo’n jaar teistert ongedaan. Nou ja, ongedaan? Verklaarbaar in elk geval.
Alleen de oplossing van dit probleem is nog niet zo simpel.
Men dient zichzelf namelijk te voorzien van vitamines B12 door middel van vlees. Ai, probleem! Want vlees staat al jaren niet op mijn menu. Vandaar ook mijn vitamine-tekort, volgens mijn dokter. Een speurtocht op internet leert mij echter dat vitamines B12 ook zitten in vis (wat ik dan weer wel eet) en het menselijk lichaam een voorraad van drie jaar aanlegt. Snelle rekensom leert mij dat ik dus korter last heb van vitamine B12 afname dan dat ik vegetariër ben, dus het komt niet door mijn geen vlees eten.
En zo speelt iedereen een beetje voor eigen rechter toch? Ik bedoel… we hebben niet voor niets allemaal vroeger doktertje gespeeld… de functie daarvan was het leren kennen van ons eigen lichaam. Nu kan ik mij niet herinneren doktertje te hebben gespeeld met mijn huidige dokter dus beweer ik dat mijn huidige dokter enigszins achterloopt op het Anne’s-lichaams-kennis-gebied.
Toch zit ik mooi met een vitamine B12 tekort in mijn maag (en alle bij komende klachten die zich niet alleen tot mijn maag beperken). Dus opgetogen sjees ik met mijn bloemenfiets naar de Kruidvat! Ook in vitaminepillen (de gekken die dat vitaminesupplementen noemen zijn duur-doeners en die moeten we door de plee spoelen, supplementen= pillen (of druppels)! Laten we het leven niet moeilijker maken dan dat het is.) voorziet de Kruidvat… (voor verhalen over andere dingen waarin deze drogist voorziet zie verderop in deze pagina)
Naast mij te barsten eten aan de vis die mijn vriendje nu extra vaak extra lekker voor mij klaarmaakt. (Altijd van de nood een deugd maken is mijn advies), prop ik iedere ochtend een knalgele pil in mijn mik.
Wat schetste in de eerste week mijn verbazing echter? Nog geen uur nadat ik de pil in mijn mik had gesmeten kletterde het spul in sneltreinvaart alweer mijn lichaam uit. Hmmz… zou ik een vitamine-opname-probleem hebben? Enige navraag bij vitamine B12 tekort experts (en daarvan schijn je er in deze tijden ineens een heleboel te hebben) leerde mij dat mijn kanariegele plasje een normaal bijverschijnsel is van de pillen.
Hm.
Ik zal er dus voorlopig mee moeten leren leven dat wanneer ik op de WC zit ik moet doorspoelen als ik nog met mijn billen op de WC zit, wegens verblindingskansen van alles en iedereen in tien meter omtrek van de WC wanneer ik opsta (ja, ook door de dichte deur heen).
Daarentegen produceer ik dan wel weer met een plasje genoeg licht om de Eiffeltoren ’s nachts mee uit te lichten (waarom ik daar baat bij zou hebben mag Joost weten), dus dat bespaart weer energie, alleen steeds mijn plasje opvangen in een glazen potje vind ik zo’n gedoe.
Dus als ik nu op de WC zit denk ik even aan alle ‘verdronken’ goudvissen die toch nog even belicht worden…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten